Nasz Klient jako najemca został pozwany przez zarządcę dworca kolejowego o zapłatę czynszu najmu w wysokości ponad 118.000,00 zł wraz z odpowiednimi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych. Nasza linia obrony polegała na ustaleniu, że Klient skutecznie odstąpił od umowy najmu na podstawie art. 495 § 2 Kodeksu cywilnego z uwagi na niemożność prowadzenia działalności gospodarczej wobec wprowadzonego zakazu prowadzenia działalności, co z kolei było następstwem wystąpienia COVID-19.

W pierwszej instancji, Sąd Okręgowy uznał stanowisko naszego przeciwnika i zasądził na jego rzecz łącznie ponad 170.000,00 zł. Od wydanego wyroku złożyliśmy apelację do Sądu Apelacyjnego.

Sąd II instancji uznał naszą apelacją za uzasadnioną w całości oraz słusznie i trafnie potwierdził, że:

– wynajmowany przez naszego Klienta lokal spełniał przesłanki lokalu, o którym mowa w art. 15ze ust. 5 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych,

– powyższy przepis dotyczy wszystkich lokali znajdujących się w obiekcie handlowym o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m², bez względu na to, czy obiekty te spełniają także inne funkcje, przez co nie ma znaczenia fakt, że wynajmowany przez pozwanych lokal użytkowy znajdował się w budynku dworca kolejowego, a istotne jest, że budynek dworca spełniał jednocześnie funkcję obiektu handlowego o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m².

– w okolicznościach sprawy wystąpiły wszystkie przesłanki umożliwiające naszemu Klientowi odstąpienie od umowy najmu na podstawie wskazanego przepisu art. 495 § 2 KC, ponieważ doszło do sytuacji niemożności wykonania przez wynajmującego świadczenia wynikającego z umowy najmu polegającego na udostępnieniu naszemu Klientowi lokalu przeznaczonego do prowadzenia działalności handlowej i w celu prowadzenia określonej w umowie działalności handlowej.

– niemożność prowadzenia działalności handlowej w lokalu była następstwem zakazu prowadzenia działalności handlowej, który to zakaz spełniał cechy zupełności i trwałości. Zakaz ten był wywołany przyczyną obiektywną, a mianowicie stanem zagrożenia epidemiologicznego, a następnie stanem epidemii.

W naszej ocenie wydany wyrok posiada istotnie znaczący wymiar oraz przyczyni się do oceny faktycznej i prawnej w podobnych sytuacjach, w szczególności, że odnosi się do sytuacji zaistniałych w okresie występowania COVID-19.

Wydany przez Sąd Apelacyjny wyrok przyjęliśmy z ogromną satysfakcją, ponieważ przez cały etap rozmów przedsądowych, a potem postępowania sądowego wytrwale utrzymywaliśmy nasze stanowisko, które ostatecznie przyjął również Sąd Apelacyjny.